De World Press Photo expositie is en blijft een ‘brok-in-de-keel’ expositie. Een brok in de keel omdat sommige foto’s ontroeren vanwege hun schoonheid. Een voorbeeld hiervan is de serie portretten van Annie van Gemert, tweede prijs winnaar ‘Portraits - Stories'.
Of een brok in de keel vanwege het verhaal achter de foto’s van Matt McClain. Een serie foto's die het verhaal vertellen van een Amerikaans gezin, zelf ook visueel gehandicapt, die een blind kind, Pandu, uit India adopteren. En tot slot de categorie van het echte leed, oorlogen die we in ons land nauwelijks kennen (Madagaskar), of wel kennen zoals de fosfor bommen van Israël op Gaza City.
Niet de politieke leiders worden zichtbaar, maar het kleine en grote menselijke geluk en leed wordt door fantastische fotografen zichtbaar gemaakt. En vaak onder extreem moeilijke omstandigheden, Chapeau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten