De koopzondagen hielden ook gisteren de commissie Economie & Mobiliteit weer tot in de late uurtjes bezig. Laten we voorop stellen dat de reden dat er we hier in de gemeente zo moeizaam uitkomen gelegen is in Den Haag. De SGP gijzelt daar de coalitie VVD-CDA (met gedoger PVV) en in ruil voor hun stem in de Eerste Kamer wordt de (koop)zondag als ‘no-go area’ bestempeld. Oftewel, we veranderen vanuit Den Haag niets en leggen het probleem op het bordje van de gemeenten, maar dan wel zonder de middelen om tot een fatsoenlijke lokale oplossing te komen. Dus dat wordt moeizaam, omdat hetgeen resteert een nogal zwart-wit keuze is. Of 12 koopzondagen of met behulp van het zogenaamde ‘toeristische regime’ volledige openstelling, dus 52 koopzondagen. Iets er tussenin is niet afdwingbaar en berust dus volledig op vertrouwen dat partijen (1) hierover afspraken kunnen maken en (2) zich hieraan houden. En als we het over ‘partijen’ hebben, dan is dit een zeer divers gezelschap, namelijk de kleine MKB-er die zelf in de winkel staat versus het grootwinkelbedrijf, vaak zelfs nog onderdeel van zeer grote venture capitalists. Het is niet verwonderlijk dat deze partijen moeite hebben elkaar te vinden. In Eindhoven zijn we hier nu al een jaar mee bezig. En wat bespreken we dan, een Raadsvoorstel dat van alle kanten rammelt. Het bevat fouten (sommige zelfs voor de tweede keer), is gebaseerd op een financiële dekking die niet kan, marchandeert met veiligheidsaspecten (de politiecapaciteit wordt met 50% teruggeschroefd op koopzondagen) en de kern van het voorstel, het 26 koopzondagen convenant, waarover de vertegenwoordiger van de winkeliers en de wethouder van mening verschillen. En tijdens het debat blijkt dat het hele convenant idee nog niet uitgewerkt is, laat staan dat afdwingbaar of handhaafbaar is. En dit terwijl de PvdA-vraag ten aanzien van de handhaafbaarheid al twee maanden op tafel ligt.
Aan het slot van het geanimeerde maar rommelige debat komt dan de aap uit de mouw en stelt de wethouder dat het raadsvoorstel gereduceerd kan worden tot de simpele vraag 12 of 52 koopzondagen. Dit is de essentie, al het andere is een rookgordijn. Pijnlijk voor het Eindhovense MKB, dat uit angst dat we in Eindhoven mogelijk op 52 koopzondagen zouden uitkomen het zekere voor het onzekere heeft gekozen en getracht heeft een middenweg te vinden. Een middenweg die dankzij het gedoog in den Haag niet tot de reële mogelijkheden behoort, iets dat door de VVD wethouder nu dan eindelijk onderkend wordt. Ik hoop maar dat de Eindhovense politiek de werkelijk voorliggende keuze herkent, namelijk 12 of 52. Al het andere is ‘luchtfietserij’ omgeven door enquêtes, gegoochel met cijfers, voorspellingen van economische groei en werkgelegenheid en mooi woorden over verantwoording nemen, vertrouwen en vrijheid. En met name de partij die het bij voortduring over dit laatst heeft ziet niet in dat de een zijn vrijheid automatisch de beperkingen van de vrijheid van de ander inhoudt. Zie bijvoorbeeld de wurggreep waarin de SGP landelijk de VVD houdt als het over het thema (koop)zondag gaat.
En de sleutel van dit verhaal ligt bij Leefbaar Eindhoven die met hun stem waarschijnlijk bepalend gaan worden over '23-22' of '22-23'.
Zie ook eerdere blogs:
28 september 2011
12 januari 2011
7 januari 2011
22 december 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten