Raadslid, waarom dat nu weer?

Waarom heeft iemand de ambitie om raadslid te worden? Vele uren werk, vaak in de avonduren en naast een baan of andere maatschappelijk activiteiten. Taaie rapporten doorworstelen, veel vergaderen, luisteren naar en praten met de professionele bestuurders, ambtenaren en mensen uit de stad. De pers die je kritisch volgt en iedereen die iets van je wil. Lijkt een hondenbaan?
En toch is er een stemmetje, een stemmetje van binnen dat zegt: “Mooi, moet je gaan doen”. Ik heb aan dit stemmetje toegegeven, na vier jaar warm gelopen te hebben aan de zijlijn.Omdat het niet in mijn karakter zit om vanaf de zijlijn kritisch toe te kijken, maar om daadwerkelijk een bijdrage te leveren door het ‘veld in te gaan en mee te spelen’. Hopelijk de wereld om me heen een beetje beter maken. Een wereld gebaseerd op niet alleen welvaart maar ook welzijn. Gebouwd op vertrouwen. Vertrouwen dat voorkomt uit het besef dat er in essentie sprake is van gelijkwaardigheid en gelijke kansen.

Het is niet moeilijk om de stad en toekomst beter te maken voor de 90% van de mensen die al stevig in het leven staat. Het is de kunst om perspectief te creëren voor die andere 10%, die het om de een of andere reden, tijdelijk of permanent, moeilijker hebben. Vergeten we deze groep mee te nemen, dan brokkelt het fundament van sociale cohesie in de stad af.

Fundament onder de samenleving die ik voorsta is werk, goed onderwijs of een andere zinvolle taak ten dienste van de samenleving voor iedereen. Voor de kwetsbaren moet een behoorlijk en menswaardig vangnet bestaan. Maar wel met als uiteindelijk doel om ieder individu, waar mogelijk en in welke vorm dan ook, een betekenisvolle rol in de samenleving te geven. Mogelijkheden en uitdagingen creëren dus! Maar niet vrijblijvend. Er staat ook iets tegenover, namelijk betrokkenheid van de burger en meedoen aan de samenleving waarin eenieder zijn of haar plek kan verwerven. Rekening houdend met de rechten en ruimte van je medeburgers, dus misbruik en overlast worden niet geaccepteerd en aangepakt.

Het moet ook duurzamer. Of, naar analogie van de commissie Brundtland, een samenleving die nu in onze behoeftes voorziet zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun behoeftes te voorzien in gevaar te brengen. Mijns inziens komt dit concreet neer op een ‘tandje minder’ en ‘duurzamer’ de komende jaren.

Thema’s als ‘openbare orde en veiligheid’, ‘gezondheidszorg’, ‘sport’, ‘kunst en cultuur’, ‘mobiliteit’, ‘wonen’, et cetera zijn enablers, oftewel belangrijke bouwstenen voor een fijne stad. Zaken die efficiënt en effectief georganiseerd moeten zijn. De overheid moet hierin sturend, faciliterend en dienstbaar zijn. Met name de kwaliteit en efficiency van de overheid zijn in dit kader belangrijke thema’s die bijzondere aandacht verdienen. Met geld moet immers altijd zorgvuldig omgesprongen worden, maar zeker in tijden waarin we aan ondernemers en burgers op dit vlak extra inspanningen vragen, kan en mag de overheid niet achterblijven.

Om dit alles te bereiken moeten er bruggen gebouwd worden en moet er over de muren van dogma’s heen gekeken worden. Besluiten nemen op basis van onafhankelijk en vrij denken en zeker zonder in een compromitteerbare of ongeloofwaardige positie te komen. Dit laatste lijkt de afgelopen jaren in de maatschappij, zowel in het publieke domein als in het bedrijfsleven, minder belangrijk geworden te zijn. Dit kan en mag niet meer. Politici, opinieleiders en (top)managers moeten immers het goede voorbeeld geven!

Eindhoven is een geweldige stad. Enerzijds een overzichtelijke stad waarin de menselijke maat niet verloren is gegaan, anderzijds qua beleving en ambitie welhaast een ‘wereldstad’. Een stad met veel potentie en zowel grote als kleine uitdagingen. Aan de slag dus!