De US en Europa maken er een zooitje van wat betreft de aanpak van de crisis. In de US gijzelen de Republikeinen de Democraten, de Democraten de Republikeinen en de Tea Party het Amerikaanse politieke bestel als geheel. En dit alles in het kader van de presidentsverkiezingen eind 2012. En om Macht te krijgen, of te houden, zijn de US politici bereid een land en de hele wereld in een nieuwe recessie te storten. De een wil geen belastingverhogingen, zelfs niet voor de rijkste burgers, de ander wil niet snijden in het overheidsapparaat en de voorzieningen. Tegelijkertijd kost defensie bakken met geld. En waar ze het dan wel over eens zijn geworden? Verhoging van het kredietplafond tot een astronomisch bedrag van $ 16.700.000.000.000. Obama en de zijne schuiven de problemen voor zich uit en riskeren op die manier veel. Het is dan ook niet onlogisch dat Standard & Poor’s de kredietwaardigheid van de USA verlaagt van Triple A naar AA+. Wat de gevolgen hiervan zijn voor de wereldwijde beurzen, die de afgelopen weken al forse verliezen moesten inboeken, en het vertrouwen van ondernemers en consumenten is nog afwachten, maar het beloofd niet veel goeds. En dan, als het vertrouwen wegzakt, zijn de rapen gaar!
In Europa doen we het niet veel beter. Al geruime tijd modderen we in de EU maar een beetje aan als het er op aan komt om de boekhouding op orde te krijgen. En niet alleen de kleinere landen, maar ook bijvoorbeeld Italië. En dan een voorzitter van de Europese Commissie, de heer Barroso, die afgelopen week olie op het vuur gooide door te roepen dat het steunfonds, nu € 750.000.000.000 groot en slechts een paar weken geleden definitief ingesteld, al weer aangevuld moet worden. Ook hier dus weer iemand die het heeft over meer geld en schulden, in plaats van begrotingsdiscipline en hervormingen. Was dit een schreeuw om aandacht van een politicus (een zuid-europeaan overigens) met een te groot ego, die enige tijd buitenspel heeft gestaan in de besluitvorming van de afgelopen weken. Zou zomaar kunnen, maar dan valt het wel in de categorie ‘Dom, dommer, domst’.
En dat dan nu China reageert is niet onlogisch. Als buitenstaanders kijk je immers vreemd aan tegen dit (on)democratische gekrakeel en deze politieke machtsspelletjes. Zeker als je ook nog eens de grootste bezitter bent van Amerikaanse Staatsleningen, die gezien de downgrading van de rating en de dreiging van een hernieuwde crisis flink in waarde dreigen in te boeten.
Soms mijmer ik wel eens of ons huidige politieke bestel niet verouderd is. Maar hoe het alternatief voor de oude dame ‘Democratie’ er uit moet zien, weet ik ook niet. Maar het lijkt er op dat de trage besluitvorming, de machtsspelletjes en de behoefte om de financiële crisis op te lossen door meer en meer krediet te verstrekken, averechts werkt. Averechts op het vertrouwen, op de economische ontwikkeling en uiteindelijk op de (politieke) stabiliteit in de wereld. En dat China dan een keer van zich laat horen, logisch en begrijpelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten